4X4 TRAVEL: LE DAKAR

Wij gingen naar de zandduinen van Erg Chegaga!

Hassan verwachtte ons om half 10 bij de receptie om met zijn eigen Toyota Landcruiser Prado als assistentiewagen met ons mee te rijden. Hij nam lunch en avondeten mee en we konden overnachten in zijn kamp in de woestijn.

Maar de duinen bedwingen met een lege tank ging niet dus we moesten eerst tanken. Hassan stopte voor ons langs de kant van de weg, er was geen tankpomp te zien. Uit een klein pandje kwam een man aanlopen en vroeg 'sans plomb ou gasoile'. 'Gasoile s'il vous plait'. De man liep naar binnen en kwam weer naar buiten met een paar oude waterflessen gevuld met diesel en een trechter met zeef.

'Er is hier geen pomp' legde Hassan uit. 'Daarom is de diesel hier 10 Dirham (€1,-) in plaats van 8 Dirham (€0,80)'. Het duurde even vanwege het vullen van diesel vanuit de waterflessen, maar we reden met een volle tank weg.

Opgetogen reden we de zandvlakte in waar we de avond ervoor ook door heen waren gekomen. Het ging lekker en ook lekker snel. We volgden Hassan in rap tempo (lees: Twan reed) tot onze assistentiewagen zich vast reed in het zand. "I'm sorry" verontschuldigde Hassan. Geen nood, we trokken hem los en we gingen weer in een even rap tempo door.

Hassan stopte zijn wagen kort daarop bij een klein hutje in de woestijn. 'Hier woont mijn neef' legde hij uit. De neef verwelkomde ons in zijn kleine stulpje van muren van leem en stro. Dat hij vaker gasten had bleek snel want had zijn 06 nummer maar op de deur gezet voor het geval hij niet thuis mocht zijn als je langs kwam.

De neef zette buiten een lage tafel en krukjes klaar. wij complimenteerden de neef met zijn kennis van de Engelse taal. 'Yes I learn in desert' antwoordde hij. 'Maybe some day English woman, Inshallah'.

Hassan haalde brood, eieren, tomaten en kaas uit zijn auto en gebaarde ons een boterham te smeren. Zo zaten wij een tijdje in de zon te eten tot een oude nomadenman aan de deur van de neef stond. Blijkbaar had hij geen gsm onder zijn lange gewaad om het 06 nummer van de neef te bellen want hij wilde weer rechtsomkeert maken, maar Hassan en zijn neef riepen hem erbij.

'Deze man is een nomaden man en heel oud, zeker 92'. De man protesteerde fel in het Arabisch. 'Sorry hij is boven de 100'. 'Ja, ik heb nog gevochten in het Franse leger tegen de Duitsers bij Strassbourg. Daarna ben ik nog in Nice geweest'. Hij lachte zijn paar overgebleven tanden bloot. 'Hij is nog op TV geweest ook', zei Hassan. 'In een Budweiser reclame'. 'Hij moest met een luchtballon de lucht in boven De Sahara'. 'Ik moest een uur stil zitten' kraste de hoogbejaarde man, 'ik zei nog zo : dan ga ik dood!'. 'Mogen wij nog een foto van u maken?' . 'Natuurlijk!'. 'Het duurt maar een uurtje hoor!' zei Twan. De man begon weer te lachen.

Achter ons kwam een groep motorrijders op KTM motoren het kamp van de neef in rijden.

'Zijn het Spanjaarden?'vroeg de oude man. "¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba! ¡Epa! ¡Epa! ¡Epa! Yeehaw!

Hij sloeg op zijn knieën van het lachen om zijn eigen impersonatie van Speedy Gonzales.

We reden door richting de zandduinen van Erg Chegaga. Hier konden we eindelijk spelen in het rode zand. Hier waren we voor gekomen! Hier krijg je te zien wat de Dakar ralley echt inhoudt. Alles zat onder het zand, nee correctie .... fesh fesh! Want zo mogen wij het nu noemen als Dakar ingewijden.

De enige andere auto's die wij tegen kwamen waren van het type Toyota Landcruiser 105 met starre vooras en zonder turbo. Niet snel maar oerdegelijk in de Sahara met elke dag fesh fesh.

Nog vol adrenaline van de zandduinen reden wij richting het kamp van Hassan. Hassan stopte abrupt bij een klein gebouwtje. 'Nee niet weer een militaire controle hè....'. Er zat een groepje militairen gehurkt om een kleine tafel. Zij wenkten ons de auto uit te komen.

Op de kleine tafel stond een grote tajine met schapenvlees. 'Sit sit please' riepen ze. Van alle kanten kwamen zij aan met krukjes zodat wij konden zitten, we kregen stukken brood in de handen geduwd en cola en water aangeboden. 'Please eat, it is good tajine'. Ze bedeelden ons met grote stukken vlees uit de tajine. Wij hadden in alle eerlijkheid nooit verwacht dat de Marokkanen zulke lieve gastvrije mensen zouden zijn. Wij weten zeker dat je in de Nederlandse cultuur nooit zomaar rond etenstijd bij vreemden hoeft te stoppen en dan ook nog zo'n ontvangst hoeft te verwachten. Dankbaar zwaaiden wij de vriendelijke militairen uit.

Moe gereden en van top tot teen onder de fesh fesh kwamen we aan in het kamp van Hassan. Prachtige nomadententen, een eettafel, ligbanken en door zonne-energie van alle gemakken voorzien. Een andere neef van Hassan wachtte ons op in het kamp. Hij had ons bed al opgemaakt en was in de keuken begonnen met de voorbereiding van ons diner.

Toen de zon bijna onder ging liepen wij met Hassan de hoge zandduin tegenover het kamp op. Liggend in het zand en genietend van een prachtige zonsondergang praatten wij met hem over zijn leven, over geluk en over de toekomst.

Terug in het kamp aten wij harira soep, tajine met rundvlees en granaatappel toe. Hassan ging na het eten op de grote ligbank liggen. Zijn neef kwam aansnellen met zijn waterpijp en hete kooltjes zodat hij pijp kon roken. Hassan vertelde ons over zijn reizen. 'Ik heb een tijd in Zwitserland gewoond toen ik een relatie had met een rijke vrouw'. 'Voor mij werkte het niet want ik miste mijn vrijheid. 'Ik moest steeds op komen draven voor klusjes, Hassan doe dit, Hassan doe dat'. 'Op een dag ben ik gegaan'. 'In Zwitserland was ik een hond'. Hassan richtte zich op op zijn ligbank. In zijn ogen twinkelde een mix van trots en onafhankelijkheid. 'Maar hier in de woestijn ben ik geen hond, maar ben ik een kameel'.