Op naar de Gorge du Thodra en de Gorge du Dadès. Beide
kliffen zijn prima apart te bezoeken, maar als je in bezit ben van een 4x4 (en
de nodige rij ervaring) dan kan je bovenlangs de 2 kliffen over een 42 km lang offroad pad. Deze
weg staat op een website met 'worldsdangerestroads' dus die weg konden we
natuurlijk niet links laten liggen!
De lonely planet beschrijft de Gorge du Thodra als 'de plek waar de hemel zich voor je ogen
lijkt te openen'. Ok dat klinkt
misschien wat te poëtisch, maar het is prachtig. Je rijd hier kilometers lang tussen de hoge
roze kliffen langs de heldere rivier en langs de groene de palmbomen.
We lieten eerst de banden wat leeglopen en toen kon we van
start. De piste begon met een gravelpad en leidde ons omhoog de bergen in.
Al snel kwamen we de eerste berbers tegen. Zij
renden allemaal hard naar onze auto om ons te vragen om geld en eten. We gaven
een vrouw met een baby op de arm wat
verse koekjes. Ze stopte de koekjes snel onder haar gewaad en hield gelijk haar hand omhoog. 'Dirham dirham´en ze wees naar haar mond en naar de baby opdat we maar zouden snappen dat ze eten moest kopen. De
koekjes waren dus niet genoeg. We gaven enkele Dirhams en reden snel door want de
vrouw gaf te kennen ook de ontvangen Dirhams nog niet genoeg te vinden. Het pad
slingerde verder. Een Berber zwaaide naar ons en wees naar de piste en gebaarde met zijn handen dat hij twijfelde of wij wel verder konden rijden. We gingen toch maar
verder, we zouden wel zien.
Onderweg probeerde groepen Berbers ons tot stoppen te
dwingen. Ze deinsden er niet voor terug om midden op de weg te gaan staan met een stok in de handen om ons zo te 'bedreigen'. Toch
reden we langzaam verder, voorzichtig om niemand te raken.
Ineens kwamen we op het punt waar de Berber ons in zijn
gebarentaal voor ons probeerde te waarschuwen: de piste was weggeslagen door de
hevige regenval en het was onduidelijk hoe we nu verder moesten.
Langs de kant van de weggeslagen piste stond een jongetje van zo'n 8 jaar
oud. Hij was de slimste van de Berber kinderen want hij hield de wacht op het
punt waar de piste was weggeslagen zodat hij tegen betaling in Dirhams, snoep en
speelgoed alle 4x4 auto's de weg kon wijzen ze verder konden rijden. Hij rende snel naar de oever van de
drooggevallen rivier en wees aan waar wij omlaag konden rijden naar de droge
rivierbedding. Wij gaven hem 5 Dirham. Hij stopte het snel in zijn zak en rende
naar een Duitser die een eindje achter ons aan kwam rijden.
We reden door de rivierbedding en volgden de bandensporen
van auto's die hier eerder geweest waren.
Na kilometers verscheen de piste weer
en konden we terug omhoog de bergen in. De piste voerde langs kliffen en was
deels weggeslagen.
Eenmaal uit de rivierbedding kwamen er weer Berbers naar ons
toe rennen voor geld, eten, kleding en alles wat we maar missen konden. We
hadden wat Dirham munten bij de hand
zodat we waar nodig snel wat uit konden delen en door konden rijden. En nee het
was volgens de Berbers nooit genoeg, maar toch reden we telkens toch weer door.
 |
| Duitse auto achter ons op de piste |
Het laatste deel van de piste voerde ons nog 15 kilometer door een droge
rivierbedding.
 |
| Laatste 15KM rivierbedding |
Uit het niets kwam een jongeman uit de bosjes achter ons
vandaan. Gaten in zijn vieze spijkerbroek, te grote vieze groene jas, rasta-pet met
vlekken en wat gebroken tanden in zijn mond. 'De weg is daar hoor' en hij wees
naar een punt waar eerder een ander pad naar rechts afboog. 'U kunt niet door
deze rivier'. 'Ik wijs u wel de weg'. We gaven hem snel 10 Dirham voor de
vriendelijke hulp en wilden onze weg vervolgen in de richting van het andere
pad. Ineens sprong de jongeman op de treeplank van de auto en greep zich vast
aan de daktent. Oh mijn god we namen hem mee! En we konden hem binnen ruiken!
 |
| Op de treeplank en we konden hem binnen ruiken! |
De jongen bleef aanwijzingen schreeuwen hoe we moesten
rijden. Even dachten we 'waar komen we nu uit en wordt onze keel straks niet
doorgesneden als we weer niet genoeg Dirham geven'? Maar nee, het dorpje en de
doorgaande weg kwamen in zicht. De jongeman sloeg tegen het raam en gebaarde
ons te stoppen. Wij gaven hem nog eens 10 Dirham. 'Heeft u misschien wat te
eten?'. De koekjes hadden we al afgestaan dus we hadden niets over. 'Nee sorry wij hebben niets bij ons'. 'Komt u anders even mee naar het huis van
mijn familie?' 'Dan kunt u bij ons cous cous eten'. Het was een vreemde vraag omdat hij ons net om eten vroeg, Maar goed, wij sloegen het vriendelijke aanbod van de
jongeman af en reden via de Gorge du Dadès weer terug naar Tingerhir om daar
lekker te gaan eten.
 |
| Gorge du Dadès |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten