The way back

Onze kaart was op. Dat wil zeggen, de door ons grof uitgestippelde route was gereden. Bovendien lag onze kaart in 3 stukken door het vele vouwen en het maken van aantekeningen. Het was dus tijd om terug naar Europa te gaan.

We namen afscheid van iedereen op Camping Zebra en zetten koers richting Tanger Med.

We hadden een open ticket en na wat telefoontjes wisten we een plaatsje te bemachtigen op de laatste boot van die avond. We moesten haasten want vanuit Ouzoud is het zeker een dag rijden naar Tanger Med. Gelukkig schoot het snel op over de tolwegen naar het noorden. 

Eindelijk aangekomen sprongen in Tanger herhaaldelijk mannen in reflecterende vestjes voor de auto. Nee, geen zelfmoordaanslagen, maar met gevaar voor eigen leven wilden zij ons alsnog tickets voor de boot verkopen. Helaas voor deze waaghalzen zaten wij al met  de open tickets en paspoorten in hand in de auto.

We reden snel het havengebied in: links afslaan voor 'check in' en rechts afslaan voor  'ticket sales', OK wij gingen links om vervolgens voor beide opties op 1 groot parkeerterrein aan te komen.

We werden op de parkeerplaats opgevangen door een man in een reflecterend vestje die de druk opvoerde 'hurry hurry, if you don't catch this boat you will have to wait until 2 o 'clock tonight'. Hij dirigeerde ons druk zwaaiend naar een parkeerplek, nam de tickets en paspoorten uit handen en rende voor ons uit naar een verkoopkantoor van de bootmaatschappij.  'Hurry hurry, please fill in the yellow customs form'. Twan bleef in de tussentijd in de auto om op de spullen te passen.

Met de nieuw uitgeprinte tickets en gele douane formulieren rende de man terug naar onze auto. 'OK now you go to police and then to customs'. Hij wees met zijn wijsvinger naar het eerstvolgende poorthuisje en draaide vervolgens in 1 soepele beweging zijn handpalm omhoog zodat we daar de nodige Dirhams in konden leggen.  'Please for my help some money' zei hij nog. Ok hij had ons goed geholpen en wij moesten toch van onze Dirham's af dus hij kreeg voor de hulp 100 Dirham (€10).  We sloegen de deur dicht en wilden snel naar het poorthuisje rijden toen er op de passagiersdeur gebonkt werd. Een andere man stond ons boos aan te kijken en hield zijn rechterhand geopend omhoog 'money for guarding the car please!'.  HUH?! Had Twan niet de hele tijd zelf in de auto gezeten om deze te bewaken en waar was deze man in hemelsnaam in de tussentijd geweest? Dirhams over of niet, maar nu reden we door zonder iets te betalen.

Bij het eerste poorthuisje moesten we een politieagent onze paspoorten laten zien. Geen probleem, de man stempelde onze paspoorten af en we mochten door rijden. Bij het tweede poorthuisje zat een dikke douanier. Hij keek ons aan van onder zijn lillende hangende oogleden. Zijn slanke collega nam de paspoorten en het D16TER formulier van de auto in ontvangst. De dikke douanier keek ons aan, pakte een stempel en zette met een paar harde klappen de benodigde stempels op het D16TER formulier. Zijn collega gaf het formulier en de paspoorten aan ons terug en maande ons om door te rijden. Maar nee, we waren er nog niet: met 5 auto's  tegelijkertijd moesten we op een verhoging rijden zodat de auto's gescand konden worden.

"Allemaal uitstappen!".  Terwijl we buiten stonden te wachten ging een vrachtwagen met scanapparatuur langs de rij met auto's. "Allemaal instappen!".   We mochten door rijden....of nee toch niet?. "Hier wachten". We stopten. "Nee, daar wachten!". We reden een stukje verder naar de aangewezen plek. "Nee daar wachten!!". We reden nog een stukje verder naar een andere aangewezen plek en stopten. "OK rijd maar door!".

Na een laatste paspoortcontrole aan de havenkant reden we de boot op.  Anderhalf uur later kwamen we aan in Spanje. Hier vroeg niemand meer naar onze paspoorten, ook niet naar de papieren van de hond overigens. Maar, aan zijn dikke omvang zie je natuurlijk ook gelijk dan het nooit een Marokkaanse zwerfhond kan zijn.